De definitie zorgt ervoor dat je niet weet wat het is
De definitie van informele zorg is tempo van de hulp. De betrokkenen willen dat de hulpbehoevende zo weinig mogelijk doet en op de minst formele manier. Zij willen niet confronterend zijn en het is belangrijk dat zij de hulpbehoevende bellen voordat deze van baan wil veranderen, van school wil veranderen, wil verhuizen of een van zijn andere activiteiten wil veranderen. De informele zorgverlener (meestal wanneer slechts één persoon weet wie hij helpt) verzet zich en vindt dat hij of zij degene moet zijn die de leiding heeft.
Voorstanders voeren aan dat informele zorg beter is voor de mensen die de zorg ontvangen. Ze willen minder veeleisend, minder frequent ingrijpen, en ze willen een kleine gemeenschap van vertrouwde mensen creëren die elkaar kunnen helpen als er problemen zijn. Deze kleine gemeenschap wil niet schreeuwerig of agressief overkomen of ze willen dat iedereen elkaar goed kent en elkaar helpt.
Het probleem is dat de mantelzorg organisatoren heeft die denken dat ze een klein museum runnen en niet weten dat hun leven gevuld wordt met veel werk. Ze kunnen niet uitschakelen of het verschil zien tussen een mantelzorgbehoefte en een behoefte waarvoor veel hulp nodig is. En deze organisatoren vertellen niemand in het centrum van de zorg, zelfs niet over de kwaliteit van de zorg – ze weten gewoon niet hoe ze rustig ‘nee’ moeten zeggen. Bij deze weinig flitsende vorm van zorg weten de mensen die de dienst aan de deelnemers leveren dat de zorgverlener alleen op uitdrukkelijk verzoek wordt gewisseld. Op deze manier worden zij uitgenodigd om mee te doen en eventueel beloond voor hun bijdrage. Zo kunnen mensen die eenzaam zijn en boos zijn over hun situatie, zich richten op dingen die ertoe doen en beseffen dat ze niet helemaal alleen zijn. Veel van de organisatoren beseffen niet dat hun beslissingen waarschijnlijk namens de zorgverlener door de deelnemer worden genomen – oneerlijk misschien, maar veel is noodzakelijk om te overleven.
Niet iedereen is gelukkig in deze baan. Dit geldt vooral voor mensen die niet echt van zorgverleners houden. Ik neem aan dat velen van hen verkocht waren aan het idee om mantelzorg te ontvangen en dan zijn ze gedoemd om terug te gaan naar de ouderwetse manier van zorg ontvangen. De meeste mensen deinzen terug of sidderen wanneer het verplichte besluit komt om ‘ja’ of ‘nee’ te zeggen. Dit is een pijnlijk proces, want om dit te doen moeten zij de confrontatie aangaan met de moeilijke dingen en daar hebben zij meestal veel weerstand tegen. Dit soort fysieke weerstand zorgt ervoor dat de deelnemers “nee” zeggen en ze kunnen zelf ook vrij luid “nee” zeggen in een poging hun standpunt te verduidelijken. (Heeft iemand in dat panel gehoord wat ze zeiden?) Ik begrijp dat het voor sommige mensen die betrokken zijn bij informele zorg een vast onderdeel van hun dag is, maar anderen die beter zouden moeten weten, zullen het ferme “nee” aannemen wanneer ze zich bewust zijn van de implicaties van hun gedrag. Voor de mensen die liever iedereen hetzelfde vertellen en hun redenen vertellen waarom ze het doen, is hun eerste antwoord meestal: genoeg (we hebben je gezegd dat dit je pijn zou doen) en dan doen ze aan cherry-picking over welke ze het kunnen vertellen.
Degenen die iemand moeten vertellen waarom ze de zorg doen en de behoefte voelen om de mensen te vertellen waarom ze het niet doen, zijn degenen die vaak verkeerd begrepen worden. Ik ga er ook van uit dat de mensen die komen en gaan van het tehuis in feite met elkaar spreken (met hun hart in de mond) of met degenen die dan ongevraagd advies geven. Iedereen die belang heeft bij een persoon of zijn zaken, met andere woorden, zij die niets met de zaak te maken hebben, moeten de positie respecteren van hen die nee moeten zeggen en de omkeerbaarheid van het proces niet respecteren. Anderen moeten worden gerespecteerd omdat zij moeten handelen op een manier die vriendelijk is voor hen en anderen. Alles moet gewoon zo zijn. Hier is de sleutel: Ervoor zorgen dat degene die de aanvankelijke beslissing wijzigt, het laatste woord heeft, is essentieel voor de werking van het systeem. Deze beslissing mag geen gril zijn van kortstondige verlangens, zij mag niet worden genomen zonder dat men zich ertoe verbindt haar gedurende een heel seizoen van maanden tot een jaar uit te voeren. Of men nu kiest voor het luidruchtige leven, voor een wankel leven of voor het stille leven, niemand neemt het licht op als men zich er niet toe verbindt om dat ook te zijn als het tijd is om het door te zetten. Deze griezeligheid is waarschijnlijk de grootste zwarte doos van het hele proces.
LEES MEER :
